بسم الله الرحمن الرحیم

الف)محمد بن ادریس شافعی که امام و پیشوای مذهب شافعی اهل سنّت است در اشعاری چنین می گوید:

لو أن المرتضی  أبدی  محلَّه                                                 لصار الناسُ طُرّاً سُجِّداً له

کفی  فی  فضل  مولانا  علی                                                 وقوع  الشّک  فیه  أنّه الله

و مات الشافعی و لیس یدری                                                  علیٌّ  ربُّه  أم   رَبُّهُ  اللهُ۱

یعنی:«اگر شأن و مقام امیرالمومنین علیه السلام آن گونه که هست آشکار می شد؛ هر آینه تمام مردم یک باره در برابرش به سجده می افتادند. در فضیلت و مقام مولای ما علی علیه السلام کافی است که در خدائی او شک کردند…شافعی مُرد و از دنیا رفت در حالی که نفهمید آیا علی علیه السلام پروردگار اوست؟ یا خداوند، پروردگار اوست؟».۲

ب)و نیز در جای دیگر می گوید:

اُنا عبدٌ لِفَتی اُنزل فیه هل أتی                                                 إلی متی أکتُمُه إلی متی؟۳

یعنی: من بنده و غلام آن جوان مردی هستم که در شأن و منزلت او سورۀ «هل أتی» نازل شده؛ تا کی این حقیقت را کتمان کنم تا کی؟

ج) و در جای دیگر چنین می گوید:

یا اهل بیت رسول الله حبُّکم                                            فرضٌ      مِن       الله     أنزله

کفاکم مِن عظیم  القدر  أنکم                                           من لا یصلّی علیکم لا صلوة له۴

یعنی: ای خاندان رسول خدا صلی الله علیه و آله محبت شما از جانب خدا طبق آیاتی که در قرآن نازل گشته بر همگان واجب است؛ و در عظمت و قدر و منزلت شما همین بس که هر کس بر شما صلوات نفرستد نماز او صحیح و کامل نیست.(چون در تشهّد نماز صلوات بر محمد و آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم واجب است).

 «بر عمر لعنت بر آل حیدر صلوات»


1-خصائص الشیعة؛ ص 37، به نقل از: ریحانة الادب؛ ج 3، ص 163.

2- خصائص الشیعة؛ ص 37، به نقل از: ریحانة الادب؛ ج 3، ص 163.

3- خصائص الشیعة؛ ص 37، به نقل از: ریحانة الادب؛ ج 3، ص 163.

4-همان؛ به نقل از: وقایع الایام حاج شیخ عباس قمی ص 63.