بسم الله الرحمن الرحیم
جملۀ ذرات را امروز بینم کامیاب چون به یک بار از دو مشرق سر برآورد آفتاب
خسرو خاور ز یک سو پردۀ شب را درید شاهد معنی ز یک سو برگرفت از رخ نقاب
واجب اندر صورت امکان درآمد بی سخن تا شود ظاهر به عالم معنی شیئی عجاب
خاک غم بر باد باید داد ز آب آتشین شادی مولود فخر چار ام و هفت باب
جان فدای همچو مولودی که تا آدم بود افتخار انبیاء و اولیاء از جد و باب
مقصد خالق ز خلق ما خلق آمد پدید شاهد مقصود عالم جلوه گر شد بی حجاب
نوگلی از گلستان مصطفی آمد به بار کز شمیم آن مشام ماسوی شد پر گلاب
سر حق فرزند حیدر زادۀ زهرا حسین قرة العین نبی نوباوۀ ختمی مآب
از ازل چرخ ولایت را بهین تابنده مهر تا ابد دریای عصمت را ثمین در خوشاب
از جبینش نور حق پیدا چو بیضاء از سماء در ضمیرش سر هو پنهان چو در خورشید تاب
حامی دین اصل ایمان ماحی کفر و ضلال ترجمان جمله قرآن فصل فصل و باب باب
ساحت لاهوت را فرمانروای کامکار کشور ناسوت را شاهنشه مالک رقاب
خیمۀ اجلال او را آسمان فراش وار از شهاب و کهکشان آورده مسمار و طناب
در بر جاهش مقام انبیاء و اولیاء نقل نقد کم عیار است و حدیث زر ناب
با کف گوهر فشانش ابر آزادی بخیل با یم جود و سخایش چشمۀ بیضا سراب
بهره ور از لطف عامش ممکنات از جزء و کل کامیاب از فیض خاصش کاینات از شیخ و شاب
وصف فرش بارگاهش را چو عرش حق شنید از تحسّر گفت صدره لیتنی کنت تراب
مؤمنین را مهر آن مه معنی خیر العمل مشرکین را بغض آن شه صورت سوء العذاب
او خدا نبود ولی باشد به کیش ما خطا گر حسین اللهیان را دور دانی از صواب
بنده را انکار نبود در خداوندی او بی سخن دریا شود چون بگذرد از خود حباب
عقل از درک مقامش واله شیداستی صعوه را در خورد نبود قدرت سیر عقاب
ای عجب در کربلا حق ورا نشناختند روبهان گشتند غالب ظاهراً بر شیر غاب
سرنگون شد رایت دشمن ز دست و تیغ او روز هیجا پای همت کرد چون اندر رکاب
نخل کفر و کافری را خشک کرد از تشنگی ریشه دین را ز خون حلق اصغر داد آب
آتشی افروخت بی آبی به دشت کربلا کز شرارش گشت قلب آل پیغمبر کباب
آه از آن ساعت که از تیر جفای حرمله اصغر آمد بر سر دست پدر در پیچ و تاب
تا جدا سازد سر فرزند زهرا بی درنگ شمردون خنجر به کف در قتلگه شد با شتاب
از هلال خنجر شمر لعین در نینوا بر سر نی شد عیان برج شرف را آفتاب
لب ببند از شرح ظلم قوم بی پروا شکیب
کز تأثر افکنی ب ر قلب عالم التهاب
«بر عمر لعنت بر آل حیدر صلوات»
