بسم الله الرحمن الرحیم
ای ساقی گل چهره ایا ماه منور برخیز زقامت بنما شورش محشر
پیمای به مستان دمی از بادۀ احمر از چهره برانداز نقاب ای مه کشمر
در عیش و طرب کوش که شد وقت مقرر
برخیز و هلا باده بپیمای به مستان ز آن جام که مستند از آن باده پرستان
ده بی کش و پیمانه مرا جام به دستان بنما به حریفان رخت ای شمع شبستان
تا دختر طبعم بکشد رشته به گوهر
ای آفت جان ، رهزن دل فتنۀ دوران ای رهبر دین ، نور خرد ، مخزن ایمان
لطفی ز نظر باز کن از گوشۀ چشمان مستم به نگاهی بکن ای ماه درخشان
کز باختر بازکشانی سوی خاور
ز آن باده صافی که صفی یافته صفوت ز آن قَرقَفِ منجی که نجی یافته خلقت
ز آن می که خلیل از اثرش یافته خَلّت زآن راح که روح اله ازآن یافته رفعت
با دور و تسلسل بده ز آن باده خلّر
ز آن باده که یوسف برهید از چه و زندان ز آن باده که موسی زعصا ساخته ثعبان
ز آن باده که خاتم به کف آورد سلیمان ز آن باده که یونس برهاند از دل حیّان
پیمای به من تا بردم غصه ز خاطره
ز آن جام که جبرئیل از او باده ربود ز آن جام که صد در روی سلمان بگشوده
ز آن جام که خلاق جهانش بستوده ز آن جام که رسم و ره عرفان بنموده
سیراب مرا کن که نهم در قدمت سر
مقصودم از این باده و این راح مصفی حب شه ابرا ر و دگر ، عترت طاها
مخصوص از آن جمله بود زهرۀ زهرا آن کس که متین است بر او دست تولی
آن مه که بود میوۀ بستان پیمبر
آن علت نمائی که سبب گشته به عالم بعد از پدر از کل رسل بود مقدم
آن کس که مقامش ز ملائک شده اقدم همتا چو نبودش به همه عالم و آدم
بر حق شده لازم که کند خلقت حیدر
حق روز ازل فاطمه ات نام نهاد غیر از او سماوات زمانش به تو داده
باب کرمت بر روی مخلوق گشاده ضیغم چو توئی مادر هر ماس نزاده
هیصم چو تو بودی بشد جفت غضنفر
معمار ازل طینت پاک سرشته است خیاط ابد تار وجود تو برشته است
ادنای جلال تو مقامات بهشت است بی حب تو فردوس برین راه کنشت است
بر کل خلائق به کمال تو مصدر
مشکات امامت توئی ای دختر احمد مصباح هدایت به وجود تو مُمَهَد
ای کوکب دری فروزنده امجد سر بر زده ای از شجر پاک محمد
تو نور و علی نور که با هم شده همسر
از روی تو حورای بهشتی همه محمور از نور تو خورشید فلک آمده مستور
فیض تو به هر عالی و دانی شده مشهور تقدیر قضا و قدر از قدر تو مقدور
یک شمّه ز امر تو بود چرخ مدَوَّر
این مه که بر او نیست مهی همسر و همتا درذات و صفت واحده در مرتبه یکتا
دارند سر چاکریش مریم و هوّا کلفت به در خانه او جمله حورا
خدام درش بر همه عالم شده سرور
در کنه صفاتش نرسد فکرت تدبیر در شأن جلالش نبود قوۀ تقدیر
در وصف کمالش چه کند خانۀ تحریر از بس که خدا خوانده بر او آیۀ تطهیر
او بضعۀ احمد که نبی گفت مکرّر
این عصمت کبری و مه برج کرامت نور دل پیغمبر و خاتون قیامت
کز شأن و مقامش نتوان گفت تمامت بعد از پدرش از ره طغیان و عداوت
خستند ز راه ستمش بازوی اطهر
