بسم الله الرحمن الرحیم
دل افسرده ام از زنده کی آمد بیزار میرسد بسکه بگوش دل من ناله زار
ناله وا ابتا میرسد از سوخته ای کز دل مادر گیتی به برد صبر و قرار
صد چه قمری کند از ناله او نوحه گری میچکد خون دل و دیده زمنقار هزار
شر ری زهره زهرا زده در خرمن ماه که نه ثابت بفلک ما ندونه دیگر سیار
جورها دید پس از دور پدر در دوران نه مساعد ز مهاجر نه معین از انصار
بت پرستی بدر کعبه مقصود و امید آتشی زد ، که برافروخته تا روز شمار
شرر آتش و آنصورت مهوش عجبست نور حق کرد تجلّی مگر از شعله نارا
طور سینای تجلّی متزلزل گردید چون بدان سینه بی کینه فروشد مسمار
نه زسیلی شده نیلی رخ صدیقه و بس شده از سیل سیه ، روی جهان تیره و تار
بشنو از بازو و پهلو که چه دید آن بانو من نگویم چه شد اینک درو اینک دیوار
دل سنگ آبشد از صدمه پهلو که فتاد گوهری از صدف بحر نبوتّ به کنار
بسکه خستند و شکستند زنا موس اله بازوی کفر قوی ، پهلوی دین گشت نزار
محتجب شد بحجاب ازلی وقت هجوم گر شنیدی که نبودش بسرو روی خمار
قرّه باصره شمس حقیقت آرا چون کند جلوه دار او خیره بماند ابصار
بند در گردن مرد افکن عالم افکند بت پرستی که همیداشت بگردن زنّار
منکر حق شد و بیعت زحقیقت طلبید آنکه ز اوّل بخداوندی او کرد اقرار
رفت از کف فدک و ناله بانو بفلک که نه حرفش شرفی داشت نه قدرش مقدار
هیچکس اصل اصیلی نفروشد به نخیل جز خبیثی که بود نخل شقاوت را بار
نیّر برج حیا شد چه هلالی زهزال یا چه آهی که برآید ز درون بیمار
روز او چون شب دیجور و تن او رنجور لاله سان داغ و چو نرگس همه شب را بیدار
غیرتش بسکه جفا دید ز امّت نگذاشت که پس از مرگ وی آیند بگردش اغیار
