قصیده غدیریه حکیم قاآنی
دوش چو شد برسریر چرخ مدور
ماه فلک جانشین مهر منوّر
طرفه غزالم رسید مست و غزلخوان
بافته از عنبرش بماه دو چنبر
تعبیه کردست گفتی از در شوخی
ماه منور بچین مشک مدّور
غرهّ غرّار او بطره طرّار
قرصه کافور بد بطبله عنبر
یا نه تو گفتی ز گرد موکب دارا
گوشه ابرو نمود تیغ سکندر
تافته رویش بزیر بافته مویش
بر صفت ذوالفقار در دل کافر
گفت چه خسبی زجای خیز و بپیمای
باده یی از رنگ و بو چو لاله احمر
باده یی ار فی المثل بسنگ بتابد
گویی برجست از آن شراره آذر
تا شودم باز چهره چون پر طاووس
از گلوی بط بریز خون کبوتر
گفتمش ای ترک ساده باده حرامست
خاطر بر ترک خمر دار مخمّر
گفت چه رانی سخن ندانی فردا
هر چه خطا از عطا ببخشد داور
رقص کند از نشاط صالح و طالح
وجد کند بر بساط مومن و کافر
گفتمش استار این کنایت برگیر
گفتمش اسرار این حکایت بشمر
حال مسمی بگو ز تسمیه بگریز
حل معما بکن ز تعمیه بگذر
گفت که فردا مگر نه عید غدیرست
عیدی بادش چو بوی عود معطّر
در بچنین روزی از جهاز هیونان
ساخت نشستنگهی رسول مطّهر
گرد وی انبوه از مهاجر و انصار
فوجی چون موج بحر بیحد و ب یمر
خرد و کلان خوب و زشت بنده و آزاد
پیر و جوان شیخ و شاب منعم و مضطر
برشد و گفتا الست اولی منکم
گفتند آری ز ما بمایی بهتر
دست علی را سپس گرفت ویرافراخت
قطب هدی را پدید شد خط محور
گفت که ای خلق بنگرید تناتن
گفت که ای قوم بشنوید سراسر
هرکش مولا منم علّیش مولاست
اوست پس از من بخلق سید و سرور
یا رب خواری ده آنکه او را دشمن
یا رب یاری کن آنکه او را یاور
حرمت این روز را سه روز پیاپی
بگذرد از جرم خلق خالق اکبر
