بسم الله الرحمن الرحیم
الف)محمد بن ادریس شافعی که امام و پیشوای مذهب شافعی اهل سنّت است در اشعاری چنین می گوید:
لو أن المرتضی أبدی محلَّه لصار الناسُ طُرّاً سُجِّداً له
کفی فی فضل مولانا علی وقوع الشّک فیه أنّه الله
و مات الشافعی و لیس یدری علیٌّ ربُّه أم رَبُّهُ اللهُ۱
یعنی:«اگر شأن و مقام امیرالمومنین علیه السلام آن گونه که هست آشکار می شد؛ هر آینه تمام مردم یک باره در برابرش به سجده می افتادند. در فضیلت و مقام مولای ما علی علیه السلام کافی است که در خدائی او شک کردند…شافعی مُرد و از دنیا رفت در حالی که نفهمید آیا علی علیه السلام پروردگار اوست؟ یا خداوند، پروردگار اوست؟».۲
ب)و نیز در جای دیگر می گوید:
اُنا عبدٌ لِفَتی اُنزل فیه هل أتی إلی متی أکتُمُه إلی متی؟۳
یعنی: من بنده و غلام آن جوان مردی هستم که در شأن و منزلت او سورۀ «هل أتی» نازل شده؛ تا کی این حقیقت را کتمان کنم تا کی؟
ج) و در جای دیگر چنین می گوید:
یا اهل بیت رسول الله حبُّکم فرضٌ مِن الله أنزله
کفاکم مِن عظیم القدر أنکم من لا یصلّی علیکم لا صلوة له۴
یعنی: ای خاندان رسول خدا صلی الله علیه و آله محبت شما از جانب خدا طبق آیاتی که در قرآن نازل گشته بر همگان واجب است؛ و در عظمت و قدر و منزلت شما همین بس که هر کس بر شما صلوات نفرستد نماز او صحیح و کامل نیست.(چون در تشهّد نماز صلوات بر محمد و آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم واجب است).
«بر عمر لعنت بر آل حیدر صلوات»
1-خصائص الشیعة؛ ص 37، به نقل از: ریحانة الادب؛ ج 3، ص 163.
2- خصائص الشیعة؛ ص 37، به نقل از: ریحانة الادب؛ ج 3، ص 163.
3- خصائص الشیعة؛ ص 37، به نقل از: ریحانة الادب؛ ج 3، ص 163.
4-همان؛ به نقل از: وقایع الایام حاج شیخ عباس قمی ص 63.
