بسم الله الرحمن الرحیم
دل شوریده نه از شور شراب آمده مست دین و دل ساقی شیرین سخنم برده ز دست
ساغر ابروی پیوستۀ او محوم کرد هر که را نیستی افزود به هستی پیوست
سرو بالای بلندش چه خرامان می رفت نه صنوبر که دو عالم به نظر آمده پست
قامت معتدلش را نتوان طوبی خواند چمن فاستقم از سرو قدش رونق بست
لالۀ روی وی از گلشن توحید دمید سنبل روی وی از روضۀ تجرید برست
شاه اخوان صفا ماه بنی هاشم اوست شد در او صورت و معنی به حقیقت پیوست
ساقی بادۀ توحید و معارف عبّاس شاهد بزم ازل شمع شبستان الست
در ره شاه شهیدان ز سر و دست گذشت نیست شد از خود و زد پا به سر هر چه که هست
رفت در آب روان ساقی و لب تر ننمود جان به قربان وفاداری آن باده پرست
صدف گوهر مکنون هدف پیکان شد آه از آن سینه و فریاد از آن ناوک و شست
سرش از پای بیفتاد و دو دستش ز بدن کمر پشت و پناه همه عالم به شکست
شد نگون بیرق و شیرازۀ لشگر بدرید شاه دین را پس از او رشتۀ امید گسست
نه تنش خسته شد از تیغ جفا در ره عشق که دل عقل نخست از غم او نیز بخست
حیف از آن لعل درخشان که ز گفتار بماند آه از آن سرو خرامان که ز رفتار نشست
یوسف مصر وفا غرقه به خون وااسفا
دل ز زندان غم او ابد الدهر نرست
شاعر: شیخ محمد حسین غروی اصفهانی
«بر عمر لعنت بر آل حیدر صلوات»
