بسم الله الرحمن الرحیم
زهرۀ کز ماه رویش برده از مهتاب تاب آفتاب از تار مویش گشته پنهان در حجاب
شام هجران را مبدل کرد بر صبح وصال نیمه شب از در آمد چون ز مشرق آفتاب
حلقۀ از تار مویش تا به چنگ دل فتاد گشت فارغ از نوای بربط و چنگ و رباب
حسن روز افزون او از عشق عالم سوز من روز و شب افکنده بر جان جهانی التهاب
از هلال ابروانش قوس در بدر تمام از دهان بی نشانش ذره اندر آفتاب
در بر زلف شب آسا روی روز افزون او بر سر سروی بود طاوس دم ساز غراب
از سر زلفش چو خاک پای زهرای بتول بر مشام جان رسد هر دم شمیم مشگناب
اختر برج سیادت دختر خیر الانام از شرافت افتخار چار ام و هفت باب
بحر مواجی کز او شد یازده گوهر پدید درة التاجی که دارد پا به فرق نه قباب
نور خورشید ازل کز پرتو او تا ابد گوهر دریای هستی را بود این رنگ آب
سرو بستان پیمبر نو گل باغ رسول نخل وحدت را ثمر گلزار کثرت را گلاب
مظهر آیات رحمت مظهر پروردگار حضرت خیر النساء نوباوه ختمی مآب
عصمت کبری که او را ذات پاک کبریا از میان انبیاء و اولیاء کرد انتخاب
نقطۀ پرگار هستی کز شرف در شأن اوست از الف تا یای قرآن فصل فصل و باب باب
از کمال قدر و جاهش عقل می یابد خبر پشه گر همپر شود با پیل و تیهو با عقاب
گر به فرش آستانش پی برد عرش مجید دمبدم گوید همی یا لیتنی کنت تراب
در سرای قدر و رفعت بانوی کیوان غلام بر سریر عز و عفت سرور گردون جناب
موج زن شد از نسیم صنع دریای وجود چون حباب از آن هویدا گشت این درّ خوشاب
تا دهد صنع خدا را از ره معنی نشان بضعۀ احمد گرفت از صورت نیکو نقاب
زهرۀ الزهراء که از ماه افکند مهر عالم تاب را چون ذره اندر پیچ و تاب
اعتبار انبیاء از بوالبشر تا مصطفی افتخار اولیاء از منتظر تا بوتراب
کعبۀ اهل صفا در عالم غیب و شهود قبلۀ اهل دعا در حالت شیب و شباب
در زمین و آسمان از آدم و جن و ملک سایلی نشنیده حرف لا ز درگاهش جواب
قطرۀ از قلزم احسان او کون و مکان شمۀ از دفتر اوصاف او ام الکتاب
ظل یزدان آفتابی کز ثریا تا ثری گشته ذرات جهان از پرتو او کامیاب
ای عجب ازبعد بابش زادۀ خطاب(لعنة الله علیه)کرد از عدوات ظلم بر زهرای اطهر بی حساب
بر در کاشانۀ او آتشی افروختند کز شرارش گشت قلب پاک پیغمبر کباب
بد نهادی کرد از کین محسن او را شهید ز این تطاول خانۀ دین رکن ایمان شد خراب
گشت نیلی عارضش از سیلی اهل ستم منخسف شد آفتاب از جور قوم ناصواب
در زمین کربلا فرزند دلبندش حسین با علی اصغر از جام شهادت زد شراب
با دلی مجروح از داغ علی اکبرش کرد شمر بی حیا از بهر قتل او شتاب
از هلال خنجر شمر لعین در نینوا بر سر نی شد عیان برج شرف را آفتاب
ای پناه بی پناهان بگذر از جرم شکیب
چون ندارد غیر درگاه تو ره در هیچ باب
«بر عمر لعنت بر آل محمد صلوات»
