بسم الله الرحمن الرحیم
گشت تیغ لامثالش ، گرم سیر از پی اثبات حق و نفی غیر
ریخت بر خاک از جَلادت خون شرک شست ز آب وحدت از دین زنگ و چرک
جبرئیل آمد که ای سلطان عشق یکه تاز عرصۀ میدان عشق
دارم از حق بر تو ای فرّخ امام هم سلام و هم تحیّت هم پیام
گوید ای جان حضرت جان آفرین مر تو را بر جسم و بر جان ، آفرین
محکمی ها از تو میثاق مراست رو سپیدی از تو عشّاق مراست
این دویی باشد ز تسویلات ظَنّ من توام ، ای من تو، در وحدت تو من
چون خودی را در رهم کردی رها تو مرا خون ، من ترایم خونبها
مَصدریّ و ماسوا ، مشتق تو راست بندگی کردی ، خدایی حق تو راست
هر چه بودت ، داده ایی اندر رهم در رهت من هر چه دارم می دهم
کشتگانت را دهم من زندگی دولتت را تا ابد پایندگی
شاه گفت ای محرم اسرار ما محرم اسرار ما از یار ما
گر چه تو محرم به صاحبخانه یی لیک تا اندازه یی ، بیگانه یی
آنکه از پیشش سلام آورده یی و آنکه از نزدش پیام آورده یی
بی حجاب اینک هم آغوش من است بی تو رازش جمله در گوش من است
از میان رفت آن منی و آن تویی شد یکی مقصود و بیرون شد دویی
گر تو هم بیرون روی نیکوتر است ز آنکه غیرت ، آتش این شهپر است
جبرئیلا رفتنت زینجا نکوست پرده کم شو در میان ما و دوست
رنجش طبع مرا مایل مشو در میان ما و او ، حایل مشو
از سر زین بر زمین آمد فراز وز دل و جان برد بر جانان نماز
با وضویی از دل و جان شسته دست چار تکبیری بزد بر هر چه هست
گشته پر گل ، ساجدی عمامه اش غرقه اندر خون ، نمازی ، جامه اش
بر فقیه از آن رکوع و آن سجود گفت اسرار نزول و هم صعود
بر حکیم از آن قعود و آن قیام حل نمود اشکال خَرق و اِلتیام
و آن سپاه ظلم و آن احزاب جور چون شیاطین مر نمازی را ، به دور
تیر بر بالای تیر بیدریغ نیزه بعد از نیزه تیغ از بعد تیغ
قصّه کوته شمر ذی الجوشن رسید گفتگو را ، آتش خرمن رسید
ز آستین ، غیرت برون آورد دست صفحه را شست و قلم را، سر شکست
از شنیدن ، دیده بیتابست و گوش شد سخنگوی از زبان من ، خموش
آنکه عُمان را در آوردی به موج گاه بردی در حضیض و گه به اوج
ناله های بیخودانه بس کشید اندرین جا ، پای خود وا پس کشید
بیش از آن یارای دُرّ سُفتن نداشت قدرت زین بیشتر گقتن نداشت
شرمسارم از معانی جویی اش عذر خواهم از پریشان گویی اش
حق همی داند که غالی نیستم اشعری و اعتزالی نیستم
اتّحادی و حلولی نیستم فارغ از اقوال بی معنیستم
لیک من دارم دل دیوانه ای با جنون خویش ، از خرد بیگانه ای
گاهگاهی از گریبان جنون سر به شیدایی همی آرد برون
سعی ها دارد پی خامی من سخت می کوشد به بدنامی من
لغزشی گر رفت نی از قائلست آن هم از دیوانگی های دلست
منتها چون رشته باشد با حسین شاید ای دانا کنی گر غَمض عین
قافیه مجهول اگر شد در پذیر و آنچه باشد ، شور و دور و زیر و پیر
دل بسی زین کار کرده ست و کُنَد عشق از این بسیار کرده است و کند
چونکه از اسرار سنگین بار شد نام او « گنجینة الاسرار » شد
