بسم الله الرحمن الرحیم
باز دل را نوبت بیماری است ای پرستاران زمان یاری است
جستجوی از گرفتاران کنید پرسشی از حال بیماران کنید
«عاشقی پیداست از زاری دل نیست بیماری چو بیماری دل»
پای تا فرقش گرفتار تب است سرگران از ذکر یا رب یا رب است
رنگش از صفرای سودا، زرد شد پای تا سر مبتلای درد شد
چشم بیماران که تان، فرّهماست اندر اینجا روی صحبت با شماست
هر که را اینجا دلی بیمار هست با خبر ز آن ناله های زار هست
می دهد یا از زمانی، کآن امام سرور دین، مقتدای خاص و عام
خواهرش را بر سر زانو نشاند پس گلاب از اشک بر رویش فشاند
گفت ای خواهر چو برگشتی ز راه هست بیماری مرا در خیمه گاه
جان به قربان تن بیمار او دل فدای ناله های زار او
بستۀ بند غمش، جسم نزار بستۀ بند ولایش، صد هزار
در دِل شب گر ز دل آهی کند ناله هایی گر در سحرگاهی کند
ز آن مؤسس، این مُقَرنَس طاق راست ز آن مروّج، انفُس و آفاق راست
جانفشانی را فتاده محتضر جان ستانی را ستاده منتظر
پرسشی کن حال بیمار مرا جستجویی کن، گرفتار مرا
ز آستین اشکش ز چشمان پاک کن دور از آن رخساره گرد و خاک کن
با تَفَقُّد برگشا بند دلش عقده یی گر هست در دل، بگسلش
گرد بود بیهوش، باز آرش به هوش دُرّ وحدت اندر آویزش به گوش
آنچه از لوح ضمیرت جلوه کرد جلوه ده بر لوح آن سلطان فرد
هر چه نقش صفحۀ خاطر مراست و آنچه ثبت سینۀ عاطر مراست
جمله را بر سینه اش، افشانده ام از الف تا یا، به گوشش خوانده ام
این ودیعت را پس از من، حامل اوست بعد من در راه وحدت، کامل اوست
اتّحاد ما ندارد حدّ و حصر او حسین عهد و من سجّاد عصر
من کیم؟ خورشید، او کی؟ آفتاب در میان بیماری او شد حجاب
واسطه اندر میان ما، تویی بزم وحدت را نمی گنجد دویی
عین هم هستیم ما بی کم کاست در حقیقت واسطه هم عین ماست
قطب باید، گردش افلاک را محوری باید سکون خاک را
چشم بر میدان گمارای هوشمند چون من افتادم، تو او را کن بلند
کن خبر آن مُحیِی اموات را ده قیام آن قائم بالذّات را
پس وداع خواهر غمدیده کرد شد روان و خون روان از دیده کرد
ذوالجناح عشقش اندر زیر ران در روش ، گامی به دل گیمی به جان
گر به ظاهر، گامزن در فرش بود لیک در باطن، روان در عرش بود
در زمین ار چند بودی ره نَوَرد لیک سرمه چشم کرّوبِیش کرد
داد جولان و سخن کوتاه شد دوست را، وارد به قربانگاه شد
