بسم الله الرحمن الرحیم
(وَ الشَّمسِ وَضُحاها*و القَمَرِ إِذا تَلاها*وَ النَّهارِ إِذا جَلّاها*وَ الَّیلِ إِذا یَغشاها)1 یعنی : « سوگند به خورشید و تابشش، و سوگند به ماه وقتی که از پی آن درآید، و سوگند به روز هنگامی که زمین را روشن سازد، و سوگند به شب وقتی که زمین را فراگیرد».
ابوبصیر گوید: از امام صادق علیه السلام پیرامون تفسیر آیات فوق سؤال نمودم؛ حضرت فرمود: مقصود از«خورشید» رسول خدا صلی الله علیه و اله است که خدای عزوجل به وسیلۀ او دین را برای مردم روشن می سازد. و مقصود از «ماه» امیرالمومنین علیه السلام است که از پی رسول خدا صلی الله علیه و آله آمد و آن حضرت، دانش را به طور کامل در او دمید و مقصود از«شب و تاریکی» پیشوایان ناحق (فلانی و فلانی و فلانی) هستند که از روی خود سری در برابر خاندان رسول خدا صلی الله علیه و آله ایستادند ، و خلافت را غضب کردند و بر مسندی نشستند که خاندان رسالت به آن سزاوار بودند. پردۀ تاریکی را با ستم و انحراف خود بر دین خدا پوشاندند و خداوند کار آنان را به این بیان حکایت کرده که فرمود:«سوگند به شب وقتی که زمین را فراگیرد.» و مقصود از «روز» امام (مهدی) از نسل فاطمه سلام الله علیها است که دربارۀ دین رسول خدا صلی الله علیه و آله از او پرسش شود و او آن را برای پرسش کننده روشن سازد و خدای عزّوجّل این جریانات را به این شکل بیان فرموده.2
1-شمس / 1-4.
2-گلگشت نور؛ چهارصد حدیث از روضه کافی، ثقة الاسلام کلینی،ص110
