بسم الله الرحمن الرحیم
بند اول
باز این چه آتش است که بر جان عالم است؟ باز این چه شعلۀ غم و اندوه ماتم است؟
با این حدیث حادثۀ جانگداز چیست؟ باز این چه قصه ایست که با غصّه توام است؟
این آهجانگزاست که در ملک دل بپاست یا لشـگرعـزاسـت کـه در کشــور غـم اسـت؟
آفاق پر زشعلۀ برق و خروش رعد یا نالـــۀ پیـاپــی و آه دمــادم اســت؟
چون چشمه چشم مادر گیتی زطفل اشک روی جهان چو موی پدر کشته درهم است
زین قصّه سر بچاک گریبان کروبیان در زیر بار غصّه قد قدسیان خم است
گلزار دهر گشته خزان از سموم قهر گویـا ربیع ماتـم و ماه محرّم اسـت
ماه تجلّی مه خوبان بود به عشق رو ز به روز جذبۀ جانباز عالم است
مشکوة نور و کوکب درّی نشأتین
مصباح سالکان طریق وفا حسین
بند دوم
گلگون قبای عرصۀ میدان کربلا زینت فزای مسند ایوان کربلا
لب تشنۀ فرات و روانبخش کائنات خضر زلال چشمۀ حیوان کربلا
سرمست جام ذوق و جگر سوز ناز شوق غوّاص بحر وحدت و عطشان کربلا
سرباز کوی دوست که در عشق روی دوست افکنده سرچه گوی به چوگان کربلا
رکن یمان و کعبۀ ایمان که از صفا در سعی شد زمکّه به عنوان کربلا
لبیک بر زبان به سر دست نقد جان روی رضا به سوی بیابان کربلا
چون نقطه در محیط بلا ثابت القدم گردن نهاد بر خط فرمان کربلا
بر ماسوای دوست سرآستین فشاند آسوده سر نهاد به دامان کربلا
سر بر زمین گذاشت که تا سر بلند شد
وز خود گذشت تا زخدا بهرمند شد
بند سوم
ارباب عشق را چه صلای بلا زدند اوّل به نام عقل نخستین صلا زدند
جام بلا به کام بلی گو شد از الست سنگ بلا به جانب بانک بلی زدند
تاج مصیبتی که فلک تاب آن نداشت بر فرق فرقدان شه لافتی زدند
پس بر حجاب اکبر ناموس کبریا آتش ز کینه های نهان بر ملا زدند
شد لعل دُر فشان حقیقت زمرّ دین الماس کین چه بر جگر مجتبی زدند
پس در قلمرو غم و اندوه و ابتلا کوس بلا به نام شه کربلا زدند
فرمان نو خطان رکابش که خطّ محو بر نقش ما سوی زکمال صفا زدند
دست ولا زدند به دامان شاه عشق بر هر دو عالم از ره تحقیق پا زدند
در قلزم محبّت آن شاه چون حباب
افراشتند خیمۀ هستی بروی آب
بند چهارم
ترسم که بر صحیفۀ امکان قلم زنند گر ماجرای کرب و بلا را رقم زنند
گوش فلک شود کر و هوش ملک زسر گر نغمه ای زحال امام امم زنند
زان نقطۀ وجود حدیثی اگر کنند خطّ عدم بر بط حدوث و قِدم زنند
آن رهبر عقول که صد همچو عقل پیر در وادی غمش نتوان یک قدم زنند
ماء معین چو زهر شود در مذاق دهر گر از لبان تشنۀ او لب بهم زنند
سیل سرشک و اشک ، دمادم روان کنند گر زاشک چشم سیّد سجّاد دم زنند
تا حشر، دل شود به کمند غمش اسیر گر زاهلبیت او سخن از بیش و کم زنند
کلک قضا است از رقم این عزا کلیل
لوح قدر فرو زده رخساره را به نیل
بند پنجم
سهم قدر زقوس قضا دلنشین رسید در مرکز محیط رضا تیر کین رسید
کرد نسه شعبه ، نقطۀ توحید را دو نیم وز شش جهت فغان به سپهر برین رسید
سرّ مصون زممکن غیب آشکار شد زان ناوکی که بر دل حقّ مبین رسید
بازوی کفر و طعنۀ کفار شد قوی زان طعن نیزه ای که به پهلوی دین رسید
از تاب رفت شاهد سلطان معرفت زان سوز و سازها که به شمع یقین رسید
آمد به قصد کعبۀ توحید پیل مست دیو لعین به مهبط روح الامین رسید
افعی صفت گرفت سر از گنج معرفت بد گوهری به مخزن دُرّ ثمین رسید
آن نفس مطمئنّه ، حیاتی زسر گرفت زان نفخه ای که در نفس آخرین رسید
مستغرق جمال ازل گشت لایزال
نوشید از زلال لقا شربت وصال
بند ششم
شد نوک نی چه نقطۀ ایجاد را مدار از دور ماند دائرة الّلیل و النّهار
سر زد چه ماه معرفت از مشرق سنان از مغرب ، آفتاب قیامت شد آشکار
شیرازۀ صحیفۀ هستی زهم گسیخت شد پاره پاره دفتر اوضاع روزگار
کلک ازل زنقش ابد تا ابد بماند لوح قدر فتاد چه کلک قضا زکار
در گنبد بلند فلک ، نالۀ ملک افکند در صوامع لاهوتیان شرار
عقل نخست نقش جهان را به گریه شست وندر عقول زد شرر از اآه شعله بار
یکباره سوخت همچو سپنداز غمش خلیل آمد دوباره نوح به طوفان غم دچار
در طور غم کلیم شد از غصّه دل دو نیم وندر فلک مسیح چنان شد که روی دار
سر حلقۀ عقول چه برنی مقام کرد
قوص صعود عشق ظهوری تمام کرد
بند هفتم
در ناکسان چه قافلۀ بیکسان فتاد یک بوستان زلاله بدست خسان فتاد
یک رشته ای زدرّ یتیم گران بها در دست ظلم سنگدلان ، رایگان فتاد
یک حلقه ای زمنطقۀ چرخ معدلت در حلقۀ اسیری و جور زمان فتاد
زان پس گذار دستۀ دستان دلستان در بوستان سرو و گل و ارغوان فتاد
هر بیدلی به ناله شد از داغ لاله ای هر بلبلی به یاد گلی د ر فغان فتاد
ناموس حق زجلوۀ طاوس کبریا گشت آنچنان که مرغ دلش زآشیان فتاد
قمری صفت بر آن گل گلزار معرفت نالید آنقدر که زتاب و توان فتاد
یاقوت خون زجزع یمانی بر او فشاند یادش چه زان عقیق لب دُرّ فشان فتاد
پس کرد روی خویش سوی روضۀ رسول
کی جدّ تاج بخش من ای رهبر عقول
بند هشتم
این لؤلؤ تر و در گلگون حسین تست وین خشک لعل غرقۀ در خون حسین تست
این مرکز محیط شهادت که موج خون افشاند تا به دامن گردون حسین تست
این این نیری که کرده به دریای خون غروب وز شرق نیزه سر زده بیرون حسین تست
این مصحف حروف مقطّع که ریخته اجزای او به صفحۀ هامون حسین تست
این مظهر تجلّی بیچند و چون که هست از چند و چون، جراحتش افزون حسین تست
این گوهر ثمین که به خاکست و خون دفین مانند اسم اعظم مخزون حسین تست
این هادی عقول که در وادی غمش عقل جهانیان شده مجنون حسین تست
این کشتی نجات که طوفان ماتمش اوضاع دهر کرده دگرگون حسین تست
انگاه رو به خاک ام المصاب کرد
وز سوز دل به مادر دل خون خطاب کرد
بند نهم
ای بانوی حجاز مرا بی نوا ببین چون نی نوا کنا ن زغم نینوا ببین
ای کعبۀ حیا به منای وفا بیا قربانیان خویش به کوی صفا ببین
نو رستگان خویش سراسر بریده سر وز خون نو خطان به سرا پا حنا ببین
در خاک و خون طپان مه رخسار شه نگر زنگ جفا بر آینۀ حق نما ببین
بر نخل طور سر ّ انا الله را نگر وز روی نی تجلّی رب العلی ببین
ای خفتۀ نهفتۀ اندر حجاب قدس برخیز و بی حجابی ما بر ملا ببین
زنجیر جور سلسۀ عدل را قرین توحید را به حلقۀ شرک آشنا ببین
پرگار کفر نقطۀ اسلام را محیط دین را مدار دائرۀ اشقیا ببین
ایما در از یزید وز ابن زیاد داد
وز آنکه این اساس ستم را نهاد داد
بند دهم
کاش آن زمان سرای طبیعت نگون شدی وز هم گسسته رابطۀ کاف و نون شدی
کاش آن زمان که کشتی ایمان به خون نشست فُلک فلک زموج غمش غرقه خون شدی
کاش آن زمان که رایت دین بر زمین فتاد زرّین لوای چرخ برین واژگون شدی
کاش آن زمان که عین عیان شد به خون طپان سیلاب خون روان زعیون عیون شدی
کاش آن زمان که گشت روان کاروان غم ملک وجود را بعدم رهنمون شدی
کاش آن زمان که زسلسلۀ خیل بیکسان یک حلقه بند گردن گردون دون شدی
کاش ان زمان که زد مه یثرب به شام سر چون شام صبح روی جهان تیره گون شدی
کاش از حدیث بزم یزید شهید دل خون شدی زدیدۀ حسرت برون شدی
گر شور شام را به حکایت در آورند
آشوب بامداد قیامت در آورند
بند یازدهم
ای چرخ تا در این ستم آباد کرده ای پیوسته خانۀ ستم آباد کرده ای
بنیاد عدل و داد بسی داده ای به باد زین پایۀ ستم که تو بنیاد کرده ای
تا داده ای به دشمن دین کام داه ای یا خاطری زنسل خطا شاد کرده ای
از دودۀ معاویه و زادۀ زیاد تا کرده ای به عیش و طرب یاد کرده ای
آبی نصیب حنجر سرچشمۀ حیات از چشمه سار خنجر فولاد کرده ای
سر حلقۀ ملوک جهان را به عدل و داد در بند ظلم و حلقۀ بیداد کرده ای
ای کجروش به پرورش هر خسی بسی جور و جفا به شاخۀ شمشاد کرده ای
تا برق کین به گلشن ایمان و دین زدی آفاق را چه رعد پر از داد کرده ای
چون شکوۀ ترا بدر داور آورند
دود از نهاد عالم امکان بر آورند
بند دوازدهم
خاموش مفتقر که دل دهر آب شد وز سیل اشک عالم امکان خراب شد
خاموش مفتقر که از این شعر شعله بار آتش به جان مرد و زن و شیخ و شاب شد
خاموش مفتقر که از این راز دلگداز صاحب دلی نماند مگر دل کباب شد
خاموش مفتقر که زبرق نفیر خلق دود فلک برآمد و خرق حجاب شد
خاموش مفتقر که بسیط زمین زغم غرق محیط خون شد و دراضطراب شد
خاموش مفتقر که زبیتابی ملک چشم فلک سرشک فشان چون سحاب شد
خاموش مفتقر که زدل مسیح خورشید را به چرخ چهارم نقاب شد
خاموش مفتقر که در این ماتم عظیم آدم به تاب آمد و خاتم زتاب شد
کس جزشهید عشق وفائی چنین نکرد
وز دل قبول بار جفائی چنین نکرد
شاعر: مرحوم حاج شیخ محمد حسین غروی اصفهانی
