بسم الله الرحمن الرحیم
مدیحة الامیر علیه السلام فی یوم الغدیر
باده بده ساقیا ولی ز خم غدیر چنگ بزن مطربا ولی به یاد امیر
تو نیز ای چرخ پیر بیا زبالا به زیر داد مسرّت بده ساغر عشرت بگیر
بلبل نطقم چنان قافیه پرداز شد که زهره در آسمان به نغمه دمساز شد
محیط کون و مکان دائرۀ ساز شد سَروَرِ روحانیان هو العلّی الکبیر
نسیم رحمت وزید ، دهر کهن شد جوان نهال حکمت دمید پر زگل ارغوان
مسند حشمت رسید به خسرو خسروان حجاب ظلمت درید زآفتاب منیر
وادی خمّ غدیر منطقۀ نور شد یا زکف عقل پیر تجلّی طور شد
یا که بیانی خطیر زسرّ مستور شد یا شده در یکسریر قرآن شاه و وزیر
شاهد بزم ازل شمع دل جمع شد تا افق لم یزل روشن از آن شمع شد
ظلمت دیو و دغل زپَرتوش قمع شد چه شاه کیوان محل شد به فراز سریر
چون به سر دست شاه شیر خدا شد بلند بتارک مهر و ماه ظل عنایت فکند
به شوکت فر و جاه بطالعی ارجمند شاه ولایت پناه به امر حق شد امیر
مژده که شد میر عشق وزیر عقل نخست به همّت پیر عشق اساس وحدت درست
به آب شمشیر عشق نقش دوئیّت بشست به زیر زنجیر عشق شیر فلک شد اسیر
فاتح اقلیم جود به جای خاتم نشست یا به سپهر وجود نیّر اعظم نشست
یا به محیط شهود مرکز عالم نشست روی حسود عنود سیاه شد همچو قیر
صاحب دیوان عشق عرش خلافت گرفت مسند ایوان عشق زیب و شرافت گرفت
گلشن خندان عشق حسن و لطافت گرفت نغمۀ دستان عشق رفت به اوج اثیر
جلوه به صد ناز کرد لیلی حسن قِدم پرده زرخ باز کرد بدر منیر ظُلم
نغمه گری ساز کرد معدن کل حکم یا سخن آغاز کرد عن اللّطیف الخیبر
به هر که مولی منم علی است مولای او نسخۀ اسما منم علی است طغرای او
سرّ معمّا منم علی مجلای او محیط انشا منم علی مدار و مدیر
طور تجلّی منم سینه سینا علی است سر ان الله منم آیت کبری علی است
ذرۀ بیضا منم لؤلؤ لالا علی است شافع اقبی منم علی مشار و مشیر
حلقۀ افلاک را سلسله جنبان علی است قاعدۀ خاک را اساس و بنیان علی است
دفتر ادراک را طراز و عنوان علی است سید لولاک را علی وزیر و ظهیر
دائرۀ کن فکان مرکز عزم علی است عرصۀ کون و مکان خطۀ رزم علی است
در حرم لا مکان خلوت بزم علی است روی زمین و زمان به نور او مستنیر
قبلۀ اهل قبول غرۀ نیکوی اوست کعبۀ اهل وصول خاک سر کوی اوست
قوس صعود و نزول حلقۀ ابروی اوست نقد نفوس و عقول به بارگاهش حقیر
طلعت زیبای او ظهور غیب مصون لعل کوهر زای او مستر کاف است ونون
سرّ سویدای او منزه از چند و چون صورت و معنای او نگنجد اندر ضمیر
یوسف کنعان عشق بندۀ رخسار اوست خضر بیابان عشق تشنۀ گفتار اوست
موسی عمران عشق طالب دیدار اوست کیست سلیمان عشق بر در او؟ یک فقیر!
ای به فروغ جمال آینۀ ذوالجلال مفتقر خوش مقال مانده به وصف تو لال
گر چه براق خیال در تو ندار د مجال ولی زآب زلال تشنه بود نا گزیر
شاعر: مرحوم حاج شیخ محمد حسین غروی اصفهانی
