بسم الله الرحمن الرحیم
ز شوق ان روی با طراوت نهاده بر کف سر ارادت
اگر برانی زهی شقاوت و گر بخوانی زهی سعادت
بدرد عشق تو دردمندم زرنج هجر تو مستمندم
چه باشد ای سرو سر بلندم مریض خود را کنی عیادت
من آنچه از غم نصیب دارم از آن رخ دل فریب دارم
نه تاب صبر و شکیب دارم نه دیگرم طاقت جلادت
چرا چو بلبل نمی خروشم که عشوۀ گل ربوده هوشم
از این پس ار در سخن نکوشم زهی خرافت زهی بلادت
من و سماع رباب مطرب من و سؤال و جواب مطرب
من و حضور جناب مطرب وز او افاضت وز او افادت
مرا کن ای شهریار نامی غلام آن استان سامی
اگر نیم لایق غلامی ولی مرا می سزد سیادت
بر آستانت بسر نیازم بر استانت که سر فرازم
همین بود روزه و نمازم زهی حضور و زهی عبادت
گذشت عمری به تشنه کامی ز خمّ وحدت نخورده جامی
نه بیم ننگ و نه فکر نامی زهی ریاضت زهی زهادت
نظاره ای ای نگار جانی مگر مرا سوی خود کشانی
زخود پرستی مرا رهانی اگر چه سخت است ترک عادت
دلی ندانم منزّه از عیب زظلمت شک و شبهه و ریب
مگر کند شمع محفل غیب تجلّی از عرصۀ شهادت
بیک تجلّای عالم افروز شب سیه را کند به از روز
بطالع سعد و بخت فیروز بیابی ای مفتقر مرادت
