پنجم جمادی
تجلّی شاهدیّت لااله الا هو ،مسند نشین مقام لا هوت،جامع السلوکین ،زینة المشرقین ،بنت البحرین ،اخت الحسنین ،علمدار عرصه بلا ،قطب صحرای نینوا ،اسیر الله فی ارض کربلا ،صاحب مناجاة «و تقبل منّا » ،ناطقه به شریفه «و ما رأیت الا جمیلا »،عالمه غیر معلّمه ،حبیبة الحسین علیه السلام حضرت عقیله بنی هاشم زینب الکبری سلام الله علیها برمنتقم آل محمد حضرت بقیة الله الاعظم عجل الله تعالی فرجه الشریف میمون و مبارکباد.
ایة الله حاج شیخ محمد حسین اصفهانی متخلص به« مفتقر» یکی از علمای بی نظیربل بی بدیل حوزه نجف اشرف بود .او در فلسفه ،حکیمی عرفان مشرب ودر اخلاق، مخزن اسرار ودر تخلیه وتحلیه و سیر و سلوک به مقام شهود رسیده بود ،در فقه و اصول، حجت بود ودر ادبیات فارسی و عربی استاد ، وی در تمام علوم صاحب نظر بود . از او تصنیفاتی گرانسنگ در فقه و اصول و حکمت بجای مانده ، او را دیوانی است عربی بنام «انوارالقدسیه »در مدائح ومراثی ائمه اطهار علیهم السلام که بدون اغراق ان را نظیری نیست وهمچنان دیوانی فارسی شامل غزلیات و قصائد و ترجیع بندها در مدائح و مراثی اهل بیت علیهم السلام از او به یادگار مانده ،اشعار ذیل از ان نابغه روزگار است که حقا باید در شأنش سرود :
صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید
او به سال 1361 هجری قمری در سن 65 سالگی دعوت ارجعی را لبیک گفت و در جوار امیر المومنین علیه السلام آرمید .
فی مدح زینب الکبری و رثا ئها سلام الله علیها
شاهباز طبعم باز عند لیب شیدا شد یا که طوطی نطقم طوطی شکرخدا شد
رفرف خیالم رفت تا مقام اوادنی یا براق عقلم را جا به عرش اعلا شد
مشتری شدم از جان مدح زهره روئی را منشی عطارد را خامه عنبر آسا شد
گوهری نمایان شد از خزانۀ غیبی وز کتاب لا ریبی آیه ای هویدا شد
از معانی بکرم زال چرخ شد واله حسن دختر فکرم باز د ر تجلی شد
یکّه تاز فکرت را باز شد دوته زانو تا بمدحت با نو همچو چرخ پویا شد
در حریم آن خاتون ره نیابد افلاطون اسم اعظم مکنون رسم آن مسمّی شد
اوست بانوی مطلق در حرمسرای حق بزم غیب را رونق آن جمال زیبا شد
برج عصمت کبری دخت زهرۀ زهرا کو بغرّۀ غرّاء مهر عالم آرا شد
از فصاحت گفتار وز ملاحت رفتار سّر حیدر کرّار در وی آشکارا شد
گلشن امامت را گلبن کرامت بود باغ استقامت را رشک شاخ طوبی شد
طور علم ربّانی طور حکم سبحانی با کمال انسانی در جمال حورا شد
عقل بندۀ کویش ،عشق زندۀ بویش وامق مه رویش صد هزار عذرا شد
عرش فرش درگاهش پیش کرسی جاهش در پناه خرگاهش کل ّ ما سوی الله شد
آسمان زمین بوسش ماه شمع فانوسش پرده دار ناموسش ساره بود و حوا شد
کعبة الامانی بود رکنها الیمانی بود مستجار جانی بود لیک اسیر اعدا شد
شد بر اشتر عریان با د لی ز غم بریان مهد عصمتش گریان ز انقلاب دنیا شد
حکم برمنایا داشت مرکز بلایا گشت قبلة البرایا بود کعبة الرزایا شد
درسرادق عصمت در حجاب عزّت بود بی حجاب و بی خرگه کوه و دشت پیما شد
شد عقیلۀ عالم رهسپار شام غم چشم چشمۀ زمزم خونفشان به بطحاشد
یکّه شاهد وحدت دخت خسرو اسلام شمع محفل جمعی بدتر از نصاری شد
آنکه آستانش بود رشک جنة الماوی
همچو گنج شایانش درخرابه ماوی شد
«بر عمر لعنت بر آل محمد صلوات»
