عنقای قاف وجود

کنگره عشق نیست منزل هر  بوالهوس

طایر این آشیان جان حسین است و بس

قله   قاف   وجود     منزل     عنقا    بود

بر   سر   این   آشیان  پر  نگشاید  مگس

پایه  اوصاف  او  فوق   اشارات    ماست

رفعت  این  پایه نیست  افئده  را دسترس

محفل   ایجاد   را    اوست   چراغ     ازل

تا   ابد   از  نور   او    مشعله ها   مقتبس

وجه جمال و جلال اوست که بر نیک  و بد

جلوه   کند   بی  حجاب  در  نفس  باز پس

گشت چو کرب و بلا عارج  معراج  عشق

روح   امینش   فشاند   گرد  ز سم   فرس

او قفس تن شکست تا به قفس  ماندگان

در    پی  او  بشکنند  قالب  تن   را  قفس

کشته بسی دیده ام در هوسی داده جان

زنده چو او کس ندید  کشته به ترک هوس

رفت  و  شد  اندر  پیش  قافله  دل   روان

ما  پی  این  کاروان  شاد  به  بانگ  جرس

ای  شه  با  فر  و  نور   عرش  مقام   ترا

لامسه   عقل   ما   دم   زند   از   لا تمس

بحر ثنای تو  را  عقل  نبی   زورق    است

جنبش ما  اندر او جنبش  خار  است  و خس

کشته غفلت بود هر که ترا  کشته   خواند

ای  دم  جان  پرورت   زنده  دلان  را   نفس

جان   “فواد”   از   ازل  ملتزم   نور  توست

چون  ز  ازل  نور  توست  افئده  را  ملتمس

 

کرد دل از چشم دل در همه عالم  نظر

غیر تو کس را نیافت تا بدهد دل به کس